1,934 dagen lang was er nooit een glimlach op haar gezicht.
Het verdriet groeide dagelijks in haar ogen.
‘Er is geen plaats voor geluk in mijn leven’, zei Aviva Shalit vele keren in de vijf en een half jaar dat Gilad gevangen zat in de Gaza Strip. Het moment dat dat de ‘deal’ over de vrijlating van Gilad was goedgekeurd verscheen er een enorme lach op het gezicht van zijn moeder, voor het eerst in al die jaren.
Toen op 25 juni 2006 het nieuws over de kidnapping van Gilad het huis van zijn ouders bereikte, keerde Aviva zich totaal verdoofd helemaal in zichzelf.
Gilad zijn vader, Noam, die gewoonlijk een man is die erg gesteld is op privacy, werd overnacht de woordvoerden van de familie.
In de eerste dagen na Gilad zijn gevangenname was de familie Shalit er zeker van dat hij binnen korte tijd weer thuis zou zijn. Maar toen kwam de tweede Libanon oorlog en de zaak van Gilad werd aan de kant gezet. Na deze oorlog gebeurde er niets met betrekking op Gilad en zijn ouders begonnen echt te wanhopen.
Noam zei een keer dat de onzekerheid het allerergste was!
Vanaf het moment dat Gilad gepakt was heeft de familie geen verjaardagen en feestdagen gevierd, er werden geen maaltijden samen meer gegeten. De broer en zus van Gilad hadden daar bijzonder veel moeite mee. Er was niet meer een thuis.
In mei 2008 kwam er een brief van Gilad:
'Aan mijn moeder en vader, familie en vrienden, shalom.
Mijn gezondheid wordt dagelijks slechter, ik heb vooral veel emotionele problemen en ben daardoor vaak gedeprimeerd. Ik wacht tot deze ondraaglijke menselijke nachtmerrie to een eind komt en ik bevrijd kan worden uit deze gesloten en geisoleerde gevangenis, vooral sinds mijn 20ste verjaardag voorbij is gegaan waarvan ik zeker was dat wij die samen zouden vieren.
Ik beroep mij op mijn regering, in het bijzonder op premier Ehud Olmert and minister van defensie Amir Peretz, om alles, wat zij kunnen, voor mij te doen om mij hier weg te krijgen, want elke dag die voorbij gaat doet mij meer schade aan, en geef toe aan de eisen van de mujahideen die mij gevangen hebben genomen van mijn tank bij Kerem Abu Salem. Ik hoop dat jullie alles eraan doen zodat ik Rosh Hashana en Soekot thuis kan vieren.’ Het smeken van Gilad brak zijn moeder, die niets kon doen om hem te helpen.
Iedereen wist wel dat het de woorden van de Hamas waren die Gilad in zijn brief geschreven had, maar het was het handschrift van Gilad, en niemand wist hoe het echt met hem was en hoe hij daar gehouden werd. Dit was heel moeilijk voor zijn ouders!
In october 2009 arriveerde er een videotape van Gilad. De familie kon het niet verdragen de tape meer dan een keer te zien. Het was zo moeilijk Gilad daar zo dun, met zwarte ringen onder zijn ogen, te zien!
In 2010, toen Gilad ondertussen al 23 jaar oud was, begon het geduld van zijn ouders op te raken. ‘Elk jaar vertellen ze ons dat Gilad de feestdagen met ons zal vieren. Dit zijn lege woorden en ze maken ons misselijk!’ Zei Aviva toen.
Toen de onderhandelingen op niets uit liepen, en de angst groter werd dat Gilad een tweede Ron Arad (een Israelische soldaat die nooit terug is gekomen uit de handen van de Hezbollah) zou worden, besloten zijn ouders naar Jeruzalem te gaan om zich te voegen bij de mensen die een protesttent voor Gilad hadden opgezet.
Toen Gilad 1000 dagen in gevangenschap had gezeten en niets gebeurde er, besloot de familie terug naar huis te keren. Thuisgekomen stortte Aviva emotioneel in mekaar. Zij heeft toen de hulp ingeroepen van een psycholoog die aangeboden werd door het ministerie van defensie.
Toen Benjamin Netanyahu tot premier gekozen werd kreeg de familie weer wat hoop, maar al gauw verdween die hoop.
Yoel, Gilad zijn broer, zei op een gegeven moment;
‘Netanyahu kan goed praten, belooft vanalles, maar doet niets.'
De familie besloot nu om van hun huis in het noorden van Israel tot Jeruzalem te lopen, dit was in de zomer van 2010. Aviva en Noam werkten tot die tijd part time. Zij besloten nu allebeide hun baan op te zeggen en in Jeruzalem te blijven tot Gilad terug zou komen.
In de anderhalf jaar dat ze in Jeruzalem waren wilde Aviva een aantal keren opgeven en naar huis terug gaan, maar Noam weigerde, en daarom zijn ze gebleven.
In de laatste maanden, voor de vrijlating van Gilad, vond Aviva haar troost in breien. Het gaf haar iets te doen, en op die manier kon ze de staren van de mensen ontwijken.
Op een geven moment werd haar voorgesteld de letter van de naam van God, nl. de ‘H’ aan Gilad zijn naam toe te voegen en te gaan bidden om Gilad terug te krijgen. Maar Aviva weigerde te luisteren naar deze suggesties. Zij zag dat het in Netanyahu’s macht lag Gilad terug te brengen en niet in die van God.
Vijf en een half jaar zijn de bomen in de tuin van de familie Shalit niet gesnoeid, want dat deed Gilad altijd. Nu kunnen ze weer gesnoeid worden zodat de familie de zee weer zal kunnen zien vanuit de achtertuin, over de bomen heen.